Puno, Lake Titicaca, Copacabana & La Paz

Hola todos!

Zoals jullie misschien merken heb ik wat moeite met het bijhouden van mijn blog. Dit door gebrekkig internet en mijn keus om tijd aan andere dingen te besteden ;). Gevolg is wel dat ik geen tien dagen in 1 verhaal kan proppen... De afgelopen 10 dagen ben ik namelijk op een hoop plekken geweest.

Te beginnen bij Puno. Wat een lelijke stad. De enige twee dagen dat ik dacht ´ik wil naar huis´, was in Puno. Het is arm, geen mooi centrum, bijna geen normale wegen. Na 1 nachtje in het hostel ben ik meteen voor twee dagen vertrokken naar drie eilandjes in Lake Titicaca. Op de eerste dag de floating islands in Uros bezocht en daarna doorgevaren naar Amantani. Uros was erg toeristisch, Amantani daarentegen een zee van rust. Onze mama´s en papa´s stonden ons p te wachten bij het eiland. Allemaal in traditionele kleding. Dit eiland heeft meerdere communities, en elke gemeenschap heeft zijn eigen kleur rok. De mannen stonden allemaal in traditioneel pak. Ik, Ann (Zuid Korea) en Maya (Israel) werden toegewezen aan Lydia. Een lieve kleine en nog redelijk jonge vrouw. Haar huisje is gemaakt van klei en alles is heel erg basic. Er is geen douche en de wc moest je zelf doorspoelen met een emmer water. Ze bedden waren zo plat als een duppie. Maar, het maakte me oprecht niet uit. Wat een gastvrijheid, en wat een uitzicht vanuit dit poppenhuisje. Na onze aankomst kregen we meteen lunch, aan een gammel tafeltje in een ruimte van 6m2. Eerst een soepje, daarna allerlei soorten aardappelen en home made cheese. Alles van het eiland. Het was lekker! Rond 4 u hebben we een trektocht gemaakt naar de top van het eiland, waar de tempel stond. Bovenaan genoten van de mooiste zonsondergang. Op de plaza (klein plein op het eiland) stond Jimmy ons op te wachten met zijn hoofdlampje. Het zoontje van Lydia. Hij heeft ons terug naar huis gebracht, zo cute! Het avondprogramma hebben we helaas moeten missen omdat het dorpshoofd niet de goede informatie had doorgegeven aan onze mama. De volgende dag zijn we vertrokken naar Taquile Island. Daar hebben we uitleg gekregen over de tradities op het eiland. Op dit eiland kun je aan de kleding van de mannen en vrouwen precies zien wie single, verloofd of getrouwd is. Handig!

Ik zou de volgende ochtend naar Copacabana vertrekken. Helaas kon ik pas een dag later weg door de verkiezingen in Bolivia. Nog een dag in Puno, help. De aankomst in Copacabana maakte de volgende dag alles goed: zon, water, bootjes, terrasjes, warmte! S Avonds genoten van de zonsondergang en de volgende dag vertrokken naar Isla del Sol, een ander eilandje in Lake Titicaca. Prachtige trektocht gedaan en een leuk stel uit NL ontmoet.

S Avonds ben ik alweer doorgegaan naar La Paz. Copacabana is heerlijk vertoeven, maar naast een trip naar de eilanden is er verder niet veel te doen of te zien. Mijn ritje naar La Paz is ook iets om over te schrijven. Aangekomen bij de bus kreeg ik namelijk een kleine hartverzakking: een echte local bus. Geen profiel meer op de banden. Alles viel bijna uit elkaar. Op het raam een kleedje van Maria (die zullen we nodig hebben dacht ik). Geen enkele toerist te verkennen. Terwijl tegenover mij een luxe bus werd gevuld met alleen maar backpackers. Op het laatste moment stapten er gelukkig nog wat backpackers in. Een groep Brazilianen. Om 18:30 vertrekken deden we niet. Er werd nog een half uur lang geschreeuwd: A La Paz, A La Paz! Net zolang tot de bus wat gevulder was. Toen ik dacht dat we eindelijk gingen vertrekken deden we nog een rondje van de zaak door Copacabana. Met de deur open en nog meer geschreeuw: A La Paz! Ik was zo chagrijning! De verloren tijd hebben we onderweg goedgemaakt. Met een rotvaart door de bochten in de bergen, soms piepende banden. Het leek Speed (de film) wel. Na wat angstmomenten en gechagrijn in het begin moest ik uiteindelijk alleen maar lachen. In wat voor een situatie was ik nu weer terecht gekomen? Op een gegeven moment stopte de bus en schreeuwde de chauffeur iets in het Spaans, waarna er een aantal mensen uitstapten (de locals). Uiteindelijk werd duidelijk dat iedereen eruit moest, nog steeds niet wetende waarom. Totdat we buiten kwamen: we stonden voor een rivier/kanaal en moesten oversteken. De bus reed een ´veerpont´ op. Je mag het eigenlijk geen veerpont noemen. Een soort plat drijvend houten gevaarte. Geen omheining, geen licht (het was pikdonker), niks. Wij moesten in een klein speedbootje oversteken, met zoveel mogelijk mensen tegelijk. Ik kon door het donker niet achterhalen waar onze bus zich bevond. Een andere toeristenbus kwam wel aan, maar er was geen plek aan de kade. Met een hilarisch tafereel als gevolg. Een andere veerpont moest plaats maken voor de volle veerpont (lees: 1 bus). Ergernis van het mannetje van de lege veerpont. Hij moest de veerpont met een lange houten stok van de kade afduwen. Na wat gekloot kon de volle veerpont eindelijk aanleggen. Onze bus stond inmiddels klaar (waarschijnlijk ergens anders aangelegd en een stukje gereden). Op een gegeven moment werd duidelijk dat we in La Paz aankwamen. De bus stopte regelmatig om wat locals eruit te laten (ik had toch een directe bus geboekt?). Daarna reden we langzaam het centrum binnen. Een zee van lichtjes. We werden met de bus ergens gedropt, zeker geen busstation. De Brazilianen kwamen meteen naar me toe en zeiden dat het niet veilig was. Ik mocht met hun een taxi delen. Zo blij dat zij ook in de bus zaten!

Oke het verhaal gaat lang worden. Voor degenen die afhaken: feel free! ;)

De eerste dag in La Paz heb ik een free walking tour gedaan. We begonnen naast de San Pedro gevangenis. Veel beruchte verhalen. Ook over toeristen die nog steeds vast zitten. Eng! Verder hebben we een aantal markten bezocht, waaronder de Witch Market. Er hangen daar allerlei dode baby lama´s. Ze worden gebruikt om te offeren en worden voornamelijk begraven onder huizen om geluk te brengen. In het verleden (ze weten niet of het nog steeds voorkomt) zijn er ook dakloze mensen gebruikt om te offeren. Blegh. Tijdens de tour heb ik mijn naamgenoot leren kennen: Natalie! Een leuke meid uit Engeland. Met haar wat gegeten en de volgende dag naar de Death Road vertrokken. Als je het intikt op Youtube kun je zien wat ik heb gefietst/gedaan. Het was ontzettend vet! Af en toe een beetje eng. Prachtig uitzicht onderweg. Aan het einde van was het mega warm (bovenaan koud). We begonnen namelijk op 4700km hoogte. Aan het einde beloond met 2 uur chillen in een klein paradijs. Een hotel met zwembad midden in de jungle.

Vanavond vertrek ik naar Santa Cruz. Een lange busrit van 17u. La Paz was leuk, veel mensen ontmoet en veel lol gehad. De stad zelf trekt me iets minder. Het is vooral een plek waar je een hoop dingen in de omgeving kan doen.
Lang getwijfeld of ik nog naar de amazone wil. Toch gekozen om door te gaan en wat meer rust onderweg te pakken. Misschien blijf ik wat langer in Sucre om wat Spaanse lessen te volgen.

Ik zal proberen binnenkort weer wat foto´s te uploaden. Het internet is hier helaas niet geweldig!

Hasta pronto!

Nathalie