Torres Del Paine

Zoals beloofd! Een reisverslag van Torres del Paine.

Dag 1: Van Paine Grande naar Refugio Grey, 11 km

Om 6:30 begon het avontuur. Het ontbijt hadden we de dag van tevoren al gemaakt, scheelt weer tijd! Met de bus was het ongeveer 2 uur rijden naar het park. Het busstation stond vol popelende backpackers met volbepakte tassen. Hier en daar wat luxe reizigers die naar een van de grote hotels zouden vertrekken. De eerste stop was bij de entree van het park. Betalen en verklaren dat je geen vuurtje sticht/veroorzaakt. Er werd vooral gehamerd op het niet maken van vuur. Zelfs een instructiefilmpje zou ons van het idee moeten afbrengen. Doen we het wel, dan staat ons meer dan 5 jaar cel te wachten. Het leek wat panisch, maar toen ik onderweg zag wat een vuur(tje) van een toerist in 2011 heeft aangericht snap ik het wel...

De bus reed verder naar de catamaran. Deze bracht ons naar het startpunt: Paine Grande. Maran en ik waren de laatsten die vertrokken en moesten voordat we startten elkaar nog even uitlachen om de wandelstokken. Jaja, ik heb ermee gelopen. En wat een feest dat ik me bij ze had! Zonder de stokken waren de wandeltochten me waarschijnlijk minder makkelijk afgegaan. Enfin, de slappe lach en wat gerommel met onze backpack verder begonnen we, 11 kilometer te gaan. Een prima tocht, maar toch zwaar. Het was wennen aan het gewicht op mijn rug (een volbepakte 65 liter backpack) en aan de paden. Geen normale paden maar veel losse stenen, omhoog, omlaag, veel wind. De eerste helft van de tocht dacht ik al meteen: Waar ben ik aan begonnen?! Tijdens de tocht kwamen de uitzichten echter al tevoorschijn. Langzaamaan zagen we meer stukken ijs in het meer naast ons drijven en uiteindelijk hadden we uitzicht op Glacier Grey. Yes!
Ik was erg blij toen we bij de camping aankwamen. Voor het eerst ons tentje opgezet, piepklein!! Met mijn lengte paste het echt nét! De matjes waren zo smal dat ze elkaar overlapten (en dun...). Ons avondeten bestond uit pasta met een soepzakje als saus. Prima! Er was gelukkig een plek om binnen te koken. Enige nadeel is de gaslucht die je tegemoet komt. De tafels staan vol met die kleine gasbrandertjes.
We doken er vroeg in, helaas een nacht met weinig slaap. Naast de kou hadden we in het tentje naast ons een houthakker liggen....

Dag 2: Van Refugio Grey naar Campamento Italiano, 19 km

Tweede dag en meteen verslapen. Gelukkig maar een half uurtje, om 7:30 stonden we op. Na de slappe lach over de snurker begon ons welbekende ´ik wil niet opstaan´-probleem. Het is buiten nog een aantal graden kouder dan in onze mummy slaapzak. Ons ontbijtje bestond alle dagen uit melkpoeder met havermout en water. Beter dan verwacht! Het ontbijten, opruimen en weggaan duurde een stuk langer dan verwacht. We vertrokken uiteindelijk om 10 u. Het park is nu al prachtig. De kleuren van de natuur en het azuurblauwe meer naast ons. Op dit stuk was ook goed te zien welke stukken park zijn verbrand. Soms liggen er zwartgeblakerde bomen. De eerste pijntjes kwamen op dag 2 al tevoorschijn. De eerste blaren, beurse heupen en pijn in de schouders. Dag 2 duurde uiteindelijk een stuk langer dan verwacht. We waren dan ook erg blij toen we weer arriveerden bij de volgende camping. Nog blijer werden we van de plek. De camping lag naast een beek met ijswater dat uit de bergen voor ons kwam. Hier hebben we onze kleding en onszelf gewassen. Niet er helemaal in, want dat was te koud! Daarna onze slippers aan, heerlijk gevoel! Wandelschoenen aan de kant. Het avondeten bestond wederom uit pasta met soepsaus.

Dag 3: Omhoog naar viewpoint Britanico, terug. Daarna verder naar Camping Cuernos. 15 km.

Het vertrekken ging deze ochtend weer niet zo snel, ondanks dat we onze tent nog niet hoefden op te ruimen. Eerst zouden we omhoog lopen naar Britanico. Op de camping konden we al vaak gedonder en gerommel horen: het geluid van afbrekende stukken glacier in de bergen. Onderweg konden we het spektakel van deze vallende ijsbrokken aanschouwen. De weg naar het viewpoint duurde korter dan verwacht. En het uitzicht was ook niet zo belonend als gehoopt. Smiddags voelde ik me helaas zieker worden... (ik begon al ziekig aan Torres). Na twee paracetamol en wat rust ging het gelukkig weer. Tijd voor deel twee van de dag. Deze tocht duurde ook korter dan verwacht (we zijn snelle wandelaars!). De wandeling was mooi! Naast ons weer het azuurblauwe meer, zonnetje op onze bol. Op een gegeven moment kwamen we langs een idyllisch stukje. Een wit kiezelstrand, het blauwe meer, mooie bomen, de zon. Perfect! We kwamen redelijk op tijd aan op de camping. Gelukkig, want er waren al bijna geen plaatsen meer. Sommige mensen moesten hun tentje opzetten in de gangpaden vol met kiezels en boomstronken. Slaap lekker! Onze maaltijd bestond deze avond uit kant en klare curryrijst. T brandde aan... Helaas niet het beste avondmaal!

Dag 4: Cuernos naar Camping Torres': 18 km

Dit zou de langste dag gaan worden (qua uren lopen). Deze ochtend waren we effectief. Meteen na het opstaan hebben we onze tent en spullen gepakt. Ondanks de regen begon ik de dag met veel zin. Na een aantal uur was het toch best pittig. We wilden ergens stoppen voor wat eten. Echter regende het en op de wandelpaden is nergens iets van een zitplekje/rustpunt. Uiteindelijk onszelf in t gras gesetteld en een bakje noedels gegeten. Harde noedels want ons water was helaas niet meer warm genoeg. Deze dag begon ook de harde wind op te zetten. Van tevoren waren we al gewaarschuwd, maar we hadden er tot die dag nog weinig van gemerkt. Een meisje viel zelfs voor onze neus om, zo sterk was de wind. En daar waren onze stokken!! Ze hebben ons overeind gehouden. Je moet je echter voorstellen dat met zon enorme backpack op je rug en een gewicht van rond de 60kilo mijn evenwicht niet het beste is... Een paar keer stoppen dus, of zelfs zitten. Een stuk hebben we getwijfeld of we om moesten keren. Naast ons de afgrond en links van ons een berg omhoog. Slechts een paadje van 1 meter breed. De wind was hier zo sterk dat we tegen de bergwand moesten leunen en moesten gaan zitten. Andere mensen zaten daar ook netjes te wachten. Ik kon Maran naast mij niet eens horen praten, ook al schreeuwde ze. Lopen was geen optie. Dan maar kruipen... Eenmaal op een rustiger stuk zag ik dat de tanden van Maran vol zand zaten. Ook mijn oren, mond en ogen zaten vol. Uiteindelijk konden we er hard om lachen, maar op het moment zelf toch best eng! We kwamen deze dag als een van de eersten aan en konden midden in de bossen weer uit allerlei plekjes kiezen. De volgende dag zou vroeg beginnen, dus ook vroeg erin!

Dag 5: van Camping Torres' omhoog naar Las Torres', weer terug en door naar Hotel Torres': 10 km

3:30.... De wekker. 45 min klimmen om daarna de zonsopgang te zien bij de Las Torres' bergen. Midden in de nacht is geen pretje. Ijskoud! Bepakt met slaapzak en mueslibars omhoog gelopen. Een mueslibar alvast erin voor wat energie. Een pittige klim!! Ik had tijdens de klim constant een liedje in mijn hoofd. Nee, ik ben zeker geen Nielson fan, op een liedje na. Toch dacht ik er voor mijn reis goed aan te doen het album erop te zetten. Spijt... Maar, het refrein van een irritant liedje heeft me wel de berg op geholpen! 'We gaan door'. Op de berg hadden we een goeie spot gevonden en zijn we terug gekropen in onze slaapzakken. Langzaam kwam de zon tevoorschijn en verlichtte de torens. Het was prachtig. Het einde van Torres' del Paine kwam in zicht en daar lag ik dan. In mijn slaapzak, in zuid Chili, om 4u sochtends, te kijken naar de mooiste zonsopgang...

De weg terug was easy, alleen maar naar beneden wandelen. Vanaf Hotel Torres' zou onze shuttle vertrekken. In de lobby ploften we neer in een van de banken. Tegenover ons hotelgasten die ongeveer 200/300 dollar per nacht betalen om in dit hotel te slapen. Zaten wij daar. Vies, moe, onszelf poetsend met babydoekjes. De man en vrouw die tegenover ons zaten hadden volgens mij medelijden en hadden duidelijk een idee waar we behoefte aan hadden. Bier en friet. Jam!! En zo lief! We werden getrakteerd en onze twee uur wachten ging zo voorbij door de leuke gesprekken.

Eenmaal in de bus keek ik terug op een wel mooi en gaaf avontuur. Terug in het hostel kroop ik in mijn bed, nam ik een warme douche. Een grote lach op mijn gezicht.

Wat een top ervaring!!